تا به کی خواهی زلاف بخت بر سرها نشست

برخط تسلیم می باید چونقش پا نشست

مگذر از وضع ادب تا آبرو حاصل کنی

چون به خود پیچیدگوهر در دل دریا نشست

برتریها منصب اقبال هر نااهل نیست

سرنگونی دید تا زلف از رخش بالا نشست

بر جبین بحر نقش موج کی ماند نهان

گرد بیتابی چورنگ آخربه روی ما نشست

آرمیدن در مزاج عاشقان عرض فناست

شعلهٔ بیطاقت ما رفت از خودتانشست

ازگرانجانی اسیران فلک را چاره نیست

صافها شد درد تا در دامن مینا نشست

پیکرم افسرد در راه امید از ضعف آه

این غبار آخر به درد بی عصاییها نشست

نخلهای این گلستان جمله نخل شمع بود

هرکه امشب قامتی آراست تا فردا نشست

آبرو با عرض مطلب جمع نتوان ساختن

دست حاجت تا بلندی کرد استغنا نشست

صرف جست وجوی خودکردیم عمراما چه سود

هستی ما هم به روزشهرت عنقا نشست

درکفن باقی ست احرام قیامت بستنت

گر توبنشینی نخواهد فتنه ات ازپا نشست

بیدل از برق تمنایش سراپا آتشم

داغ شد هرکس به پهلوی من شیدانشست